استاد کوئیچی توهی

بنیان‌گذار سبک کی آیکیدو ، استاد کوئیچی توهی  (۱۹۲۰ – ۲۰۱۱)

سوشو کویچی توهی سنسی در ۲۰ ژانویه ۱۹۲۰ در توکیو به دنیا آمد. او از دانشکده اقتصاد دانشگاه کیو فارغ‌التحصیل شد.
در جوانی، او از پلورزی رنج می‌برد و بسیار ضعیف بود. برای تقویت ذهن و بدن خود، تمرینات فشرده‌ای در مدیتیشن ذن و روش‌های تنفس میسوجی انجام داد.
در سن ۱۹ سالگی، مطالعه آیکیدو را زیر نظر بنیان‌گذار، موریهی اوئشیبا سنسی آغاز کرد و در نهایت به بالاترین سطح ۱۰ دان دست یافت. پس از جنگ، او مطالعه اتحاد ذهن و بدن را از تمپو ناکامورا سنسی آموخت.
از سال ۱۹۵۳، او به تنهایی به دور دنیا سفر کرد و آیکیدو را گسترش داد و این کار را از ایالات متحده آمریکا آغاز کرد.
در سال ۱۹۷۱، او جامعه کی را تأسیس کرد که بر گسترش اصول کی و آیکیدوی شین‌شن توی‌تسو (آیکیدو با هماهنگی ذهن و بدن) تمرکز داشت و شروع به تربیت مربیان زیادی در سرتاسر جهان کرد.
او به خاطر آموزش اصول کی و کاربردهای آن به تعدادی از حرفه‌ای‌ها، مانند بازیکنان بیس‌بال آقای تاتسورو هیروکا و آقای ساداهارو اوه، شناخته شده بود.
در سال ۲۰۰۷، او اجازه داد تا پسرش شینیچی توهی، آموزه‌های او را ادامه دهد. از آن زمان، او از آموزش در خط مقدم بازنشسته شد و به تماشای توسعه آیکیدوی شین‌شن توی‌تسو پرداخت.
در ۱۹ مه ۲۰۱۱، او در سن ۹۱ سالگی درگذشت.
او همچنین نویسنده تعدادی از کتاب‌های پرفروش مانند “کی در زندگی روزمره”، “کیاتسو” و چندین کتاب دیگر بود.

زمان‌بندی – تاریخ بنیان‌گذار آیکیدوی شین‌شن تویتسو

سال ۱۹۲۰
او در ۲۰ ژانویه در توکیو به دنیا آمد. او در جوانی بسیار ضعیف بود و همیشه به مراقبت پزشکی نیاز داشت. برای تقویت بدنش، پدرش جودو را به او آموخت. او در سن ۱۵ سالگی به کمربند سیاه جودو دست یافت.

سال ۱۹۳۶
در سن ۱۶ سالگی، او در یک دوره مقدماتی در دانشگاه کیو ثبت‌نام کرد. در حین تمرین جودو، او ضربه شدیدی به سینه‌اش خورد که منجر به حمله پلورزی شد. پزشک او به او توصیه کرد که یک سال از مدرسه مرخصی بگیرد و به استراحت در بستر بپردازد. در طول این confinement، او فرصتی برای تفکر درباره خود پیدا کرد و متوجه شد که نه تنها سلامت جسمی مهم است، بلکه وضعیت ذهنش نیز اهمیت دارد و دریافت که ذهنش بسیار ضعیف به نظر می‌رسد. او تصمیم گرفت که اگرچه وضعیت جسمی‌اش بدتر می‌شود، هنوز هم می‌تواند وضعیت ذهنش را تقویت کند. او زیر نظر آقای جوسئی اوتا، استاد ذن در معبد دایتوکو جی در کیوتو، ذن را آموخت و روش تنفس میسوجی را از سنسی تِتسوجو اوگورا که در آن زمان در دوجوی ایچیکو کای تدریس می‌کرد، فراگرفت. این واقعاً یک تمرین سخت و مرز بین زندگی و مرگ بود. اما با وجود دشواری تمرین، یا شاید به همین دلیل، او را کاملاً از وضعیت پلورزی‌اش درمان کرد و به او نشان داد که چقدر مهم است که ذهن خود را قوی نگه دارد و چگونه این امر بر وضعیت بدن تأثیر می‌گذارد.

سال ۱۹۴۰
در سن ۱۹ سالگی، او به موریهی اوئشیبا سنسی معرفی شد و یادگیری آیکیدو را آغاز کرد. (در سال ۱۹۶۹، او ۱۰ دان که بالاترین سطح در آیکیدو است را دریافت کرد.)

سال ۱۹۴۴
در ۲۳ سالگی، بلافاصله پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه کیو، او به گردان ۳۶ شرق اوتسونومیا اعزام شد. او به درجه ستوان دومی رسید و به جبهه چین مرکزی فرستاده شد. در حالی که تحت آتش گلوله‌ها قرار داشت، او از طریق تجربه شخصی متوجه شد که جنگ واقعی بسیار متفاوت از مسابقات ورزشی است. او اهمیت حفظ آرامش ذهن و تمرکز بر یک نقطه در میدان جنگ را آموخت، جایی که کوچک‌ترین کاهش کی می‌تواند به معنای مرگ باشد. او شناخت که بخشی از جهان است و جهان اوست. از آن زمان، او همیشه ایده پیروی از راه جهان را در سر داشت. با پایان جنگ، بعد از اینکه از چین مرکزی دموبیلایز شد، او به مطالعه ذن و روش تنفس میسوجی ادامه داد و دوباره به تمرین آیکیدو پرداخت. او همچنین با تمپو ناکامورا سنسی ملاقات کرد و مطالعه کرد. این او را به تسلط بر اصول کی و مفهوم “ذهن حرکت می‌دهد بدن” سوق داد. این تغییر در دیدگاه او نسبت به آیکیدو و اساس آموزه‌هایش شد.